Μία συννεφιασμένη και δροσερή παρασκευή ξημέρωσε. Ακόμα και ο καιρός μου κάνει παρέα με μία πεσμένη διάθεση που έχω. Σε κάτι τέτοιες στιγμές που νιώθω απογοητευμένη ο καλύτερος μου ''φίλο'' είναι η γραφή. Είναι σαν μία ψυχοθεραπεία που μου δίνει δύναμη εκεί σιωπηλά, και που θα του πω όλα, εκεί θα παραμείνει μία για πάντα.
Ένα ρητό ελληνικό που λέει ''ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό'' έχει πάρα πολύ δίκιο και εφαρμόζετε απόλυτα στην περίπτωση μου. Αφού περνάω από δυσκολίες και στο τέλος χαμογελάω και πάλι, το θεωρώ πολύ ασήμαντο το πρόβλημα που έστω και για λίγο με έκανε να συννεφιάζω. Ανακάλυψα και κάτι ακόμα, ότι μας χαλάει και μας κάνουν να μην περνάμε καλά είναι σαν τα σκουπίδια μέσα στο σπίτι, μόλις καθαρίσουμε το σπίτι και πετάξουμε τα σκουπίδια λάμπει όλο το σπίτι, έτσι και στην ζωή μας πρέπει να πετάμε όσα μας χαλάνε και να προχωράμε παρακάτω με εκείνα που μας κάνουν να χαμογελάμε, μας κάνουν δημιουργικοί και μας κάνουν ευτυχισμένοι. Όταν είσαι ευαίσθητος, όπως και είμαι, τα ζεις όλα με το παραπάνω, ποσό μάλλον και κάτι στενάχωρο που μας απασχολεί λίγο περισσότερο. Έχω ανακαλύψει εδώ και το κατάλληλο αντίδοτο. Κάνουμε οτιδήποτε χρειαστεί για να ξεφύγουμε και το ξεχάσουμε το συμβάν. Από μία βόλτα έξω μέχρι να ακούμε μουσική η να δούμε μία καλή ταινία όλα αυτά μπορούν να μας ανανεώσουν και να μας φέρουν σε μία κατάλληλη ψυχική διάθεση η και ακόμα καλύτερη από όσο ήμασταν.
''Κάθε εμπόδιο και για καλό'' λέει ένα άλλο ρητό με ένα σοφό νόημα. Και έτσι απλά αφήνουμε πίσω τις ανησυχίες και να κοιτάμε να ζούμε στο παρόν και να προετοιμάζουμε το μέλλον. Στο παρελθών αφήνουμε μόνο όμορφες στιγμές και αναμνήσεις.
Μία όμορφη ανάμνηση θα είναι και εκείνη η μέρα της 3 Αυγούστου του 1998 όποτε πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στο ελληνικό έδαφός. Και όμως πάνε 14 χρόνια από τότε...Ήμουνα 18 χρονών, μικρό κορίτσι στο χέρι με μία τσάντα αποσκευές και πολλά όνειρα, γεμάτα όνειρα και ταξίδεψα τόσα χμ. για να έρθω και να τα πραγματοποιήσω εκεί όπου με πήγαινε η μοίρα.
Θυμάμαι πως ήμουνα χαρούμενη αν και κουρασμένη μετά από ένα ατελείωτο ταξίδι μέχρι να φτάσω στην Θεσσαλονίκη. Ήταν το πρώτο ταξίδι εκτός συνόρων. Από μικρή λάτρευα τα ταξίδια και τα επιθυμούσα. Χαρά γεμάτη ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου... τα κατάφερα... μία μικρή νίκη για να μπορέσω να φτιάξω το μέλλον μου και να το κάνω ακόμα πιο όμορφο μακριά απ΄τις δυσκολίες (από τότε έκανα τα πάντα να ξεφεύγω από εκείνα που με χαλούσαν ) με ελπίδα να γυρίσω κάποια μέρα πίσω και να κάνω περήφανους τους γονείς μου που μέχρι τότε παλέψανε και εκείνη πολύ για μας. Θυμάμαι ήταν μία αυγουστιάτικη μέρα ζεστή και ηλιόλουστη με το χώμα κοκκινωπό διαφορετικό από το δικό μας και με ανθρώπους ζεστούς και φιλόξενους που μας μίλαγαν αλλά εγώ δεν ήξερα να πω ούτε ένα καλημέρα. Έχω έρθει με ένα γκρουπ από άνδρες και γυναίκες για να δουλέψουμε με προορισμό την αγαπημένη Κρήτη.
Από την μία μου έλειπαν τα μέρη μας και οι άνθρωποι αλλά από την άλλη μία καινούργια ζωή μου απλωνόταν μπροστά μου. Πολλά συναισθήματα, κάποια πρωτόγνωρα με συνέπαιρναν.
Το βράδυ γύρω στης 10 η ώρα εισερχόμασταν σε ένα τεράστιο πλοίο (για πρώτη φορά το έβλεπα τότε ) παντού φωτισμένο με πολλούς τουρίστες που πηγαίναν διακοπές με προορισμό την Κρήτη. Η διαδρομή ήταν απόλαυση, καθόμασταν στο τελευταίο όροφο του πλοίου και θαυμάζαμε τα όμορφα τοπία. Το πλοίο έκανε και στάσεις σε κάποια άλλα νησιά στη διαδρομή της 'οπου κατέβαζε και ανέβαζε και άλλο κόσμο, άλλα εμένα μου άρεσε εκείνα τα νησάκια που ήταν χτισμένα πάνω σε βουνά με τα σπιτάκια της σε χρώμα ΄ασπρο και γαλάζιο ένα πάνω στο άλλο.Κάπου 24 ώρες κράτησε το ταξίδι μέχρι να φτάσουμε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Επίσης στη διαδρομή σε ένα σημείο είχαμε και πολύ δυνατά κύματα που έφταναν μέχρι στο πάνω όροφο.
Την άλλη μέρα φτάσαμε στο νησί αργά το βράδυ. Όταν φτάσαμε φάγαμε για πρώτη φορά σουβλάκια, κάτι πρωτόγνωρο για μένα αλλά και πολύ νόστιμο, και κάπως έτσι έκλεισε το πρώτο 24 στην Ελλάδα, με πολλά για πρώτη φορά χωρίς να ξέρω, ούτε παραμικρή ιδέα δεν είχα πως μετά από 14 χρόνια θα συνέχιζα την ζωή μου και πάλι εδώ, κάπου στην Ελλάδα, μία προβληματισμένη Ελλάδα του σήμερα και θα αναπολούσα εκείνες της ανέμελες μέρες σε μία ανέμελη Ελλάδα του τότε.
Ένα ρητό ελληνικό που λέει ''ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό'' έχει πάρα πολύ δίκιο και εφαρμόζετε απόλυτα στην περίπτωση μου. Αφού περνάω από δυσκολίες και στο τέλος χαμογελάω και πάλι, το θεωρώ πολύ ασήμαντο το πρόβλημα που έστω και για λίγο με έκανε να συννεφιάζω. Ανακάλυψα και κάτι ακόμα, ότι μας χαλάει και μας κάνουν να μην περνάμε καλά είναι σαν τα σκουπίδια μέσα στο σπίτι, μόλις καθαρίσουμε το σπίτι και πετάξουμε τα σκουπίδια λάμπει όλο το σπίτι, έτσι και στην ζωή μας πρέπει να πετάμε όσα μας χαλάνε και να προχωράμε παρακάτω με εκείνα που μας κάνουν να χαμογελάμε, μας κάνουν δημιουργικοί και μας κάνουν ευτυχισμένοι. Όταν είσαι ευαίσθητος, όπως και είμαι, τα ζεις όλα με το παραπάνω, ποσό μάλλον και κάτι στενάχωρο που μας απασχολεί λίγο περισσότερο. Έχω ανακαλύψει εδώ και το κατάλληλο αντίδοτο. Κάνουμε οτιδήποτε χρειαστεί για να ξεφύγουμε και το ξεχάσουμε το συμβάν. Από μία βόλτα έξω μέχρι να ακούμε μουσική η να δούμε μία καλή ταινία όλα αυτά μπορούν να μας ανανεώσουν και να μας φέρουν σε μία κατάλληλη ψυχική διάθεση η και ακόμα καλύτερη από όσο ήμασταν.
''Κάθε εμπόδιο και για καλό'' λέει ένα άλλο ρητό με ένα σοφό νόημα. Και έτσι απλά αφήνουμε πίσω τις ανησυχίες και να κοιτάμε να ζούμε στο παρόν και να προετοιμάζουμε το μέλλον. Στο παρελθών αφήνουμε μόνο όμορφες στιγμές και αναμνήσεις.
Μία όμορφη ανάμνηση θα είναι και εκείνη η μέρα της 3 Αυγούστου του 1998 όποτε πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στο ελληνικό έδαφός. Και όμως πάνε 14 χρόνια από τότε...Ήμουνα 18 χρονών, μικρό κορίτσι στο χέρι με μία τσάντα αποσκευές και πολλά όνειρα, γεμάτα όνειρα και ταξίδεψα τόσα χμ. για να έρθω και να τα πραγματοποιήσω εκεί όπου με πήγαινε η μοίρα.
Θυμάμαι πως ήμουνα χαρούμενη αν και κουρασμένη μετά από ένα ατελείωτο ταξίδι μέχρι να φτάσω στην Θεσσαλονίκη. Ήταν το πρώτο ταξίδι εκτός συνόρων. Από μικρή λάτρευα τα ταξίδια και τα επιθυμούσα. Χαρά γεμάτη ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου... τα κατάφερα... μία μικρή νίκη για να μπορέσω να φτιάξω το μέλλον μου και να το κάνω ακόμα πιο όμορφο μακριά απ΄τις δυσκολίες (από τότε έκανα τα πάντα να ξεφεύγω από εκείνα που με χαλούσαν ) με ελπίδα να γυρίσω κάποια μέρα πίσω και να κάνω περήφανους τους γονείς μου που μέχρι τότε παλέψανε και εκείνη πολύ για μας. Θυμάμαι ήταν μία αυγουστιάτικη μέρα ζεστή και ηλιόλουστη με το χώμα κοκκινωπό διαφορετικό από το δικό μας και με ανθρώπους ζεστούς και φιλόξενους που μας μίλαγαν αλλά εγώ δεν ήξερα να πω ούτε ένα καλημέρα. Έχω έρθει με ένα γκρουπ από άνδρες και γυναίκες για να δουλέψουμε με προορισμό την αγαπημένη Κρήτη.
Από την μία μου έλειπαν τα μέρη μας και οι άνθρωποι αλλά από την άλλη μία καινούργια ζωή μου απλωνόταν μπροστά μου. Πολλά συναισθήματα, κάποια πρωτόγνωρα με συνέπαιρναν.
Την άλλη μέρα φτάσαμε στο νησί αργά το βράδυ. Όταν φτάσαμε φάγαμε για πρώτη φορά σουβλάκια, κάτι πρωτόγνωρο για μένα αλλά και πολύ νόστιμο, και κάπως έτσι έκλεισε το πρώτο 24 στην Ελλάδα, με πολλά για πρώτη φορά χωρίς να ξέρω, ούτε παραμικρή ιδέα δεν είχα πως μετά από 14 χρόνια θα συνέχιζα την ζωή μου και πάλι εδώ, κάπου στην Ελλάδα, μία προβληματισμένη Ελλάδα του σήμερα και θα αναπολούσα εκείνες της ανέμελες μέρες σε μία ανέμελη Ελλάδα του τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου